“Komşularından dinlediğim bu hikâyenin bir tarafında kıskanç bir kaynana, diğer tarafında da yetim bir kızla evli bir erkek evlat var.
Kaynana evliliğin ilk gününden itibaren her gün ‘sen iyi bakamıyorsun oğluma, ona layık değilsin, beceriksiz!’ türünden sözlerle eziyet ediyor geline. Oğlu annesinin dolduruşundan etkileniyor, kendisine çok daha güzel ve becerikli gelin bulabileceği vadindeki annesinin zulmüne sessiz kalıyor. Zamanla da annesiyle işbirliği yapınca, evlilik geline zindan oluyor. Nihayetinde gelin boşanmayı kabullenmek zorunda kalıyor, zulme uğramış, hakkını arayamamış, çaresiz vaziyette bir akrabasına sığınır.
Eşini annesinin iftiralarına ve sözlü saldırılarına kurban eden oğlan bir yıl boyunca annesinin yemeğini yiyor ve sabırla annesinin vadettiği o daha güzel ve becerikli gelinin bulunmasını bekler. Lakin günün birinde banyo yaparken ayağı kayar, düşerken kafasını duvara çarpıp bilincini yitirir. Annesi oğlunu bayoda baygı bulur; acile koşarlar. Gencecik oğlu ölmez; ama maalesef yatalak bir vaziyette felç kalır.
Ben bu hikâyeyi bundan birkaç yıl önce dinlediğimde kazanın üzerinden on yıl geçmişti. Yaşıyorlarsa ana-oğul hala ettikleri zulmün bedelini ödüyor olmalılar. Oğluna daha iyi gelin bulacağını sanan anne yıllardır oğlunun altını temizliyor, bebek gibi kaşıkla yediriyor.
Ey anne! Zulmettin. Zulme sürükledin. Zalime kıysan belki kurtulurdun ama sen bir mazluma kıydın. Bir aileyi dağıttın. Kibrin ve bencilliğin yüzünden dünyanız zindan oldu. Sen yazık ettin kendine. Yazık ettin oğluna. Yazık ettin geleceğine. Ettiğini çekiyorsun. Ahırette de çekecek misin, Allah bilir. Makbul bir tövbe edemezsen sonsuza dek bu beladan kurtulamazsın. Mazlum kullarına Allah nice lütuflarda bulunur da çektiklerini telafi eder.
Hayatta herkesin ettiğini bulacağını büyüklerin deneyimlerinden öğrenmedin mi? Baba evinden kopup ocağınıza sığınan garibana zulmederken Allah’ın her saniyeyi görüp kaydettiğini düşünmedin mi? Zulmederken Allah’ın kuluna, emanetine kötülük ettiğini düşünmedin mi? Allah’ın mazlum kullarının velisi ve kimsesizlerin kimsesi olduğunu sana kimse söylemedi mi? Ne çare, giden geri gelmiyor.” #muhammedbozdağ
