Yaşananlar beyinde yerleşir ve bilgileri taşıyan nöronlar yok olmadıkça, beyin ağır bir hastalıkla çökmedikçe yaşadıklarımızı unutamayız. Onları hafızamızın derinlerinde gizlesek de oradadırlar ve bilincimize gelmeseler de gizlice yapacaklarını yapmayı sürdürürler.
Bu ihtiyaç kimi zaman işlediğimiz onurumuzu inciten ve utandırıcı günahları hatırlamanın acısından kurtulma isteğinden kaynaklanır. Böyle bir durumun çaresi bilgiyi silip ebedi ahıyerete bırakmak değil, tövbesini yapıp acilen temizlemektir.
Kimi zaman da sorunumuz hayatımızı saran ve üstesinden gelemediğimiz, beraber yaşamaya mecbur olduumuz olumsuzluklardır. Engelli bir çocuğu vardır, çocuğu olmuyordur, kendisinin engeli vardır, fakirdir, bir çaresiz hastalığa tutulmuştur, annesi, babası, eşi veya evladı kendisine kalıcı şekilde eziyet etmektedir…
Böyle bir duruma düştüğümüzde, şartlarımızı değiştiremiyoruz diye çaresiz miyiz? Hep ağlayıp inleyecek miyiz? Değiliz.
Birinci en köklü çözüm, Allah’a derin imana tutunup hayatın anlamını kökten değiştirmektir. Yakında öleceğim ve tüm sabrettiğim eziyetlerim benim için birer sevap kaynağı olacak. Allah’ı zikretmek, ahıreti düşünmek ölçüsünde zihnim sorunumdan uzaklaşabilir. Fakat bu çoğu zaman yetersizdir. çünkü ne kadar yüksek bir imana ve zikre kapılsak da yine zihnimiz aralardan boşluklar bularak hayatımızın acılarına bakacak ve hüzünlenip acı çekecektir. Bu yüzden zihnimizdeki düşünce kalıplarıyla da ilgili bir şeyler yapabilmemiz gerekir.
Ne peki? Geçmiş veya şimdi yaşadıklarımızın anlamını değiştirebiliriz. Olaylarımızın artık üzüntü üretmesini önleyebiliriz. Bir şeyi istemekten vaçgezmek mesela, istediğini elde edememenin stresini yok edebilir. Umursamaktan vaçgeçmek umursadığınız olumsuzluğun acısını kalbinizden silebilir.
Küçüklüğünden beri anne babasının kavgasına ve aile içinde herkesin birbirini aşağılamasına tanıklık ederek büyümüş bir kardeşimiz… Üniversite okuyor ama ailesi aklına geldikçe ve evine her gittikçe bunalıyor yaşadıklarından. Özgüveni, öz değeri, öz saygısı zarar görmüş. Tükenen enerjisini yeniden doldurup bunalım yolundan çıkmak istiyor.
Babasını atamaz, kardeşinizi satamaz. Yuvasını ateşe verip yakamaz. O ailenin ve hayatın bir parçası olmaya mahkûm olduğu halde bu dar boğazdan çıkamayacak mı? Bu gencin sorunuyla ilgili küçük bir ipucu vereceğim:
Dertlerimizi asıl yaşadığımız merkez içimizde mi dışımızda mı? Dışımızdaki dertlere mahkûmsak içimizden de mahkûm muyuz? Çevremizi veya geçmişimizi değiştiremiyorsak, üzerimizde ürettikleri duyguları da değiştiremez miyiz?
Hepimiz aslında bir dış dünyanın içinde olsak da gerçekte birer iç dünyanın içindeyiz. Yani asıl yaşadığımız dünya dışımızdaki dünya değil, içimizdeki dünyadır. Dışımızdaki dünya cennet gibi olsa da içimizdeki dünya cehennem gibi olabilir. Dışımızdaki dünya cehennem gibi olsa da içimizdeki dünya cennet gibi olabilir.
Her ne kadar içimizdeki dünya dışımızdaki dünyanın yorumlanmasından ibaretse de adı üstünde o yorumdur. Birebir yansıması değildir. Zihin dış dünyayı filtreler, yorumlar, anlamlandırır ve ona göre yaşarız. Herkesin hayatı, acıları, sevinçleri zihnindedir.
Bir an bilincinizi yitirdiğinizi veya deli olduğunuzu düşünün. Sıkıntıların hiç biri olmazdı. Kulaklarınız sağır olsa annenizin o kalbinizi kıran konuşmalarının yüzde doksanından haberiniz olmazdı… Üzülmezdiniz dolayısıyla…
Demek istiyorum ki dışarıda olanları değiştirmek bazen mümkün olmaz ama siz içinize her halükarda hâkim olabilirsiniz. Dağları yerinden oynatamazsınız mesela veya kopmuş bir bacağı geri getiremezsiniz. Zalim komşunuzu yok edemezsiniz. Ya da kendini patlatanlar gibi davrananlar ebediyen kaybedenlerden olurlar.
Mücadele eziyetleri azaltabilir veya nasiple yok edebilir de… Fakat çoğu zaman eziyet edenleri kaldıramazsınız yolunuzdan, ama onların zihninizdeki izdüşümünü kökünden değiştirebilirsiniz. Umarsamazlığı, özgüveni, savunmayı öğrenebilirsiniz. Zihinsel Şifa
